Κατά την Τουρκοκρατία ο Δαμαλάς διοικείτο από τον "Πασά" που είχε το "παλάτι" του στη θέση που είναι σήμερα ο οικισμός Αγ. Κωνσταντίνος.

Στην Τροιζήνα γεννήθηκε το 1796 ο Αντώνιος Κριεζής που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδος.

Κατά τη μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας η Τροιζηνία –όπως άλλωστε και όλος σχεδόν ο Ελλαδικός χώρος– βιώνει τις οδυνηρές συνθήκες της ξένης κυριαρχίας, με όλες τις γνωστές εθνικές, πολιτικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές παραμέτρους της.

Παράλληλα, όμως, βιώνει πολλές γόνιμες αλλαγές, που δε μας επιτρέπουν μονοσήμαντες ιστορικές εκτιμήσεις. Πρώτη και σημαντική είναι η σταδιακή ενσωμάτωση των Αρβανιτών επήλυδων της περιοχής στο διαμορφούμενο Ελληνικό Εθνικό γίγνεσθαι, ανεξαρτήτως των όποιων γλωσσικών, λαογραφικών ή άλλων ιδιαιτεροτήτων, που επιβίωσαν.

Δεύτερη η ανάπτυξη των κοινοτικών θεσμών, οι οποίοι απαγκίστρωσαν τη γηγενή κοινωνία από τις φεουδαρχικές και τιμαριωτικές δομές της Βυζαντινής και της Λατινικής περιόδου και της επέτρεψαν να πορευτεί σε νέες κατευθύνσεις κοινωνικής, αλλά και πολιτικής συγκρότησης.

Τρίτο και πολύ βασικό είναι η σταδιακή «απόσπαση» της Τροιζηνίας από την οικονομική πραγματικότητα της υπόλοιπης Αργολίδας και της εσώτερης τουρκοκρατούμενης Πελοποννήσου και η ουσιαστική της ενσωμάτωση στο ναυτικό κόσμο του Αιγαίου. Πιο απλά, εξαιτίας κυρίως των γεωγραφικών και όχι μόνο συνθηκών, οι Τροιζήνες διευρύνουν με επιτυχία τις εμπορικές τους σχέσεις με τα νησιά και τα χερσαία παράλια του Σαρωνικού και προοπτικά με όλο το νησιωτικό χώρο του Αιγαίου και τα Μικρασιατικά παράλια.

Το γεγονός αυτό τους καθιστά σχεδόν «νησιώτες», από άποψη οικονομικών ενδιαφερόντων, καθώς και κοινωνούς ποικίλων σχετικών πολιτισμικών επιδράσεων, που είναι εμφανείς, τόσο σε λαογραφικό επίπεδο (ήθη-έθιμα, μουσικά ακούσματα, λαϊκές ενδυμασίες, γλωσσικές ιδιαιτερότητες), όσο και σε επίπεδο πιο ανοιχτών και πιο «κοσμοπολίτικων» αντιλήψεων αρκετά διαφορετικών από εκείνων που επικράτησαν στην Πελοποννησιακή ενδοχώρα.

Θα πρέπει, επιπροσθέτως, να σημειωθεί εδώ ότι η ναυτική ικανότητα των Τροιζήνων κατά την περίοδο αυτή ώθησε τους Οθωμανούς να τους επιλέγουν και να τους προτιμούν για την επάνδρωση των πολεμικών τους πλοίων.

Ενδιαφέρον είναι, ακόμα, ότι η απόσπαση των Τροιζήνων από την Αργολιδοκορινθία, επέβαλε το 1719 και τη συγκρότηση ιδιαίτερης τοπικής επισκοπής.